31. Tayong mga Pilipino ay may mahabang kasaysayan ng mga karanasang panrelihiyon na lubhang matindi at makulay: mula sa mga panahong bago dumating sa atin ang Kristiyanismo, sa daan-daang taong pagpapalaganap ng ebanghelyo ng mga Kristiyanong Kastila, tuloy sa pagdagsa ng Amerikanong Protestante noong panahon ng Commonwealth at sa pananakop ng mga Hapon noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, hanggang sa makalipas ang “Ikalawang Pentekostes” ng Vaticano II at sa “People Power” at hanggang sa mga “Basic Christian Communities” ngayon at ang Second Plenary Council of the Philippines (PCP II). Ang pagkaunawa at pag-ibig natin kay Jesukristo ay nakulayan n gating mga pansarili at pambansang karanasan ng pagdurusa at pakikibaka, ng tagumpay at pagdiriwang. Ang pananampalataya natin kay Jesus ay natatakan n gating malalim na debosyon kay Maria na kanyang Ina at ating Ina at ating Ina at Huwaran. Kahit papaano, ang lahat ng mga karanasang ito ay nagbigay linaw at katiyakan sa ating natatanging pagkakakilanlan bilang mga tao, bilang mga Kristiyano, bilang mga Pilipino, bilang isang bansa.
32. Ang PCP II ay isinagawa “upang suriin kung nasaan na tayo; upang tignan kung nasaan tayo patungo; upang muling papag-alabin ang buhay natin kay Kristo; upang pagkaisahin ang lahat ng bagay sa Kanya (PCP II, 7). Kung gayon, ang ating Pananampalatayang Katoliko ay dapat nakaangkop sa ating natatanging kulturang Pilipino na may bahagi rin sa paghubog n gating mga karanasan sa pananampalataya sa paglipas ng mga taon. Ang Katesismong ito ay kumakatawan sa isang seryosong pagsisikap na makapaglahad ng mga mahahalagang nilalaman ng Pananampalataya na nakaangkop sa kultura ng mga Pilipinong Katoliko ngayon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento